Największe rozczarowanie to moja aktualna kobieta, z którą mam dwoje dzieci. Nie wiem jak to się kurw@ stało. Poznaliśmy się, gdy miałem 33 lata i pełen bagaż doświadczeń zarówno związkowych jak i ons. Wychodziłem powoli z życiowej roli alfa jebaki i postawiłem sobie za cel ułożenie życia z porządną dziewczyna. I tak oto poznałem ją, trzydziestolatki po niby jakichś związkach i zacząłem ją adorować z nadzieją, że trudne początki razem przejdziemy....mimo starań, podchodów, wcale nie szło do przodu. Jednak jej przywiązanie do mnie rosło na tyle, że w momencie gdy chciałem zakończyć ten związek bez perspektyw zaczęła mi grozić m. On. Samobójstwem, zaczęła obiecywać , że będzie lepiej, że będzie się starała i rzeczywiście tak było małymi kroczkami do czasu, gdy zaszła w ciążę. Potem było tylko gorzej. Brak czułości, o seksie nie wspominając, ciągle żale i pretensje, manipulacje, wymagania i zero czegokolwiek w moją stronę. W międzyczasie dowiedziałem się od nie, że z poprzednim waliła się w dupę ale nie lubiła tego i w związku z tym ja nie mam co liczyć na anal. Normalny seks był średnio raz na 1,5 miesiąca, ciągle terror zachowań, wyzwiska w moją stronę i oczernianie mnie na forum jej sióstr, koleżanek, aż w końcu wspólnych znajomych. Mam z nią do tej pory dwóch synków, których kocham nad życie, zszargane nerwy, puste konto mimo dobrej pracy, mega kompetencji, dobrego stanowiska i ogólnego poważania. Ciągle słyszę te same niewybredne epitety wymierzone w moją stronę, jak i w moją rodzinę.... Zacząłem pękac... Zacząłem być odwetowo agresywny, bez rękoczynów.... Nagle po rozpierdoleniu tego związku z jej inicjatywy, jak zadeklarowałem, że nie ma już powrotu zaczęły się błagania... Granie dziećmi, obietnice...to moje największe rozczarowanie
ale dokonczylismy pare dni pozniej juz na trzezwo 
Odechciało mi się. Powtórzyliśmy kolację na drugi dzień i wtedy się udało.
. Przeprosiny przyjęte bo się postarała i to mocno.
