Winda Biurowca Korporacyjnego Adonis sunie bezgłośnie w dół, ukazując w lustrzanym odbiciu mężczyznę w garniturze. Dariusz, właściciel korporacji, został dziś dłużej w sali konferencyjnej na najwyższym, sześćdziesiątym piętrze budynku, będącego własnością jego firmy. Ostatnio raczej mu się to nie zdarza, ponieważ już rok temu przekazał większość władzy zaufanemu zarządowi. Sam postanowił oddać się czerpaniu przyjemności z życia. Miał dopiero trzydzieści sześć lat i nie zamierzał jak inni milionerzy, pracować do starości.
Jego umięśnione ciało wygląda jak rzeźba wyciosana z najtwardszego granitu. Głowę ma ogoloną na gładko, co podkreśla surowość jego rysów, a krótka, starannie przystrzyżona broda dodaje mu wyrazistości i dojrzałego, zdecydowanego charakteru. Jego niebieskie oczy przeszywają powietrze, emanując pewnością siebie i władzą, jakby każdy jego ruch był zaplanowany z chirurgiczną precyzją. Usta wykrzywione są w lekko zadziornym uśmiechu, jakby wiedział coś, czego inni nie wiedzą, jakby trzymał w garści sekrety, które mogłyby zmienić losy wszystkich wokół.
Kilkanaście pięter niżej, winda łagodnie się zatrzymuje a rozsuwające się z lekkim sykiem drzwi ukazują dwie kobiety. Nie wiedzą, że to ich szef i nic w tym dziwnego, bo dbał o anonimowość swojego wizerunku na tyle mocno, że mało kto spoza kierownictwa zna jego twarz. Z resztą on też je widział pierwszy raz w życiu.
Kobiety łączy równie wiele rzeczy, co je dzieli. Obie są kobietami po czterdziestce, tak przynajmniej same wolą mówić. I nie jest to fałsz, chociaż uczciwsze jest stwierdzenie, że zbliżają się do pięćdziesiątki. Pracują razem jako asystentki w dziale kadr firmy Adonis, lecz znają się już od liceum. Obie tez tkwią w nieudanych małżeństwach. No i jeszcze jedna rzecz je łączy - to samo nazwisko, którego szczerze nienawidzą, gdyż otrzymały je po braciach, których poślubiły lata temu.
Marzena, wysoka i smukła, wchodzi do windy z pewnością siebie, choć jej małe, niemal dziewczęce piersi których gołe sutki odznaczają się pod elegancką koszulą oraz krótka spódniczka zdradzają subtelną prowokację. Jej ciemne włosy, spięte w ciasny kucyk, lśnią w świetle windy, a na nosie spoczywają cienkie, eleganckie okulary, które dodają jej intelektualnego i tajemniczego uroku. Jej oczy iskrzą inteligencją, ale także ukrytą perwersją, jakby pod powłoką zachowawczego wyglądu kryła się kobieta gotowa na wszystko. Jej ruchy są płynne, zmysłowe, ale jednocześnie kontrolowane, jakby każdy gest był starannie wyreżyserowany.
Obok niej ustawia się Monika, dość niska i średniej budowy, ale proporcjonalnej sylwetce. Jej blada skóra i zgarbione ramiona zdradzają niepewność i brak wiary w swoją atrakcyjność. Proste, średniej długości włosy nie są starannie uczesane, a krótka spódniczka wydaje się noszona bardziej z przyzwyczajenia, niż z chęci zwrócenia uwagi. Monika wygląda, jakby chciała zniknąć, jakby jej obecność w windzie była przypadkiem, a nie wyborem, drobne gesty zdradzają ciągłą niepewność, jakby każdy jej ruch był przepełniony lękiem przed oceną.
Dariusz obserwuje obie kobiety z zimną kalkulacją.
- Kurwa, nawet fajne dupy - pomyślał, gdy jego oczy mimowolnie skupiły się na ich pośladkach.
Jego wzrok, jak laser, zatrzymuje się na Monice. Coś w jej nieśmiałej postawie, w sposobie, w jaki spuszcza wzrok, wzbudza w nim nagłe, intensywne pożądanie. Jego członek momentalnie twardnieje, wybrzuszając materiał spodni. To nie jest zwykła reakcja – to jest prymitywna, zwierzęca odpowiedź na coś, czym Monika emanuje, choć sama tego nie wie. Marzena, stojąca obok, zauważa zmianę w sylwetce Dariusza. Jej usta wykrzywiają się w delikatny uśmiech, jakby rozumiała, co się dzieje, jakby była świadkiem czegoś, czego Monika nawet nie podejrzewa.
Monika, nieświadoma tego, co się dzieje, nadal spogląda na podłogę. Jej serce bije szybciej, choć nie wie dlaczego. Czuje dziwne ciepło w brzuchu i jest świadoma, że parcie na pęcherz, które poczuła chwilę wcześniej nie jest tego przyczyną. Coś w środku niej budziło się do życia, coś, co dawno zapomniała, że istnieje. Jej umysł, zwykle zajęty myślami o pracy i codziennych obowiązkach, nagle zostaje zalany falą niezrozumiałych emocji. Czuje się jakby była hipnotyzowana, choć nie wie przez co.
Winda nagle zatrzymuje się z lekkim zgrzytem, jakby metalowy potwór zadławił się w połowie drogi. Światła migają, po czym nagle gasną, ale tylko po to, żeby ponownie oświetlić pomieszczenie dużo słabszym światłem, które sugeruje awarię. Marzena, wciska bezskutecznie przycisk oznaczający parter i zachowując spokój, który wydaje się niemal nadnaturalny, mówi:
— Chyba utknęliśmy.
Dariusz, jego głos głęboki i pewny, jak echo z głębi jaskini sięga po telefon i patrzy na jego ekran.
— Bez zasięgu. Nikt nas nie usłyszy, a już na pewno nie ta para jebanych leniwych ochroniarzy. Nosz kurwa jego mać!
Monika, głosem cichym i niepewnym, jak szept w ciemności, odzywa się z wyraźnym zaniepokojeniem:
— Do rana tu zostaniemy?
Marzena lekko kiwa głową, jej wzrok spotyka się z Dariuszem na ułamek sekundy, a w tym spojrzeniu jest coś więcej niż tylko potwierdzenie faktów. W półmroku winda staje się ich tymczasowym więzieniem, a napięcie między nimi rośnie z każdą sekundą, jak woda we wrzącym kotle.
Dla Moniki ta sytuacja potęguje znaczenie jej fizjologicznej potrzeby, powodując odczucie silnego stresu. Problem, który mógłby się w każdej innej sytuacji wydać trywialny, w obecnym położeniu wzrasta do poziomu problemu bardzo poważnego. To nagłe, natarczywe przypomnienie o jej cielesności, o tym, że jest istotą z krwi i kości, a nie tylko pracownikiem korporacji. Jej twarz czerwienieje ze wstydu, gdy zdaje sobie sprawę, że nie ma gdzie pójść.
— Muszę... — zaczyna, ale jej głos gaśnie, jakby słowa utknęły w gardle.
Zawstydzona spogląda na Dariusza.
— Dlaczego on tak się we mnie wpatruje ? - zastanawia się w myślach — i to tak jakby... niemożliwe… przez to wszystko mam już urojenia.
Jego wzrok jest hipnotyzujący, jest dominujący. Monika czuje, jak jej serce bije szybciej, a jej ciało reaguje na jego obecność w sposób, którego nie rozumie. Wrodzona nieśmiałość powiodła jej wzrok zwyczajowo w kierunku posadzki, zatrzymując się nagle w połowie drogi, na jego wyraźnie odznaczającej się erekcji.
Na te kilka sekund chęć oddania moczu dosłownie znika a pojawia się coś, co było tak odległe i nieobecne w jej obecnym życiu – uczucie, że jest pożądana, że jest kobietą. Nic dziwnego, skoro mąż od przeszło dziesięciu lat jej nie dotknął, nawet spojrzeniem nie dal jej poczuć cienia wątpliwości, że jakkolwiek jest jeszcze atrakcyjna.
Umysl Moniki, zwykle zajęty myślami o pracy i kompleksach, zostaje zostaje zalany falą niezrozumiałych emocji.
Czuje się jakby była na skraju przepaści, a Dariusz stał tuż za nią, gotowy pchnąć ją w otchłań.
Wszystko to jednak straciło teraz znaczenie. Monika zacisnęła uda w ostatnim odruchu, w desperackiej próbie zatrzymania tego, co nieuniknione.
Nagle czuje jak Dariusz subtelnie i delikatnie dotykając opuszkami palców jej podbródka, prowadzi jej spojrzenie prosto na jego twarz, na której wyraz zrozumienia jej krytycznej sytuacji zastąpił niezwykłe zuchwały uśmieszek.
- Zaschło mi w gardle, kochana...
To przypadkowe spotkanie będzie początkiem czegoś niezwykłego, czegoś, co wywróci życie Moniki - ale nie tylko jej - do góry nogami. I choć boi się tego, co może się stać, czuje, że nie ma już odwrotu. Że w istocie nie chce zawracać.
...niemniej będę obserwował twoją twórczość...
