Standardowa diagnostyka zaburzeń erekcji jest prosta. Może ją przeprowadzić urolog, androlog, internista-diabetolog, endokrynolog, seksuolog czy nawet lekarz pierwszego kontaktu. Pierwsza wizyta obejmuje wywiad, badanie przedmiotowe oraz badania dodatkowe.
Wywiad: kwestionariusz IIEF-5, wywiad seksuologiczny (określenie charakteru zaburzeń, sposobu pojawiania się i narastania, częstości i czasu trwania);
Badanie przedmiotowe: ocena ogólnego stanu zdrowia, badanie narządów płciowych i drugorzędowych cech płciowych (owłosienie łonowe, zarost), badanie per rectum (ocena palcem gruczołu krokowego przez odbytnicę, warto wcześniej wykonać lewatywę), badanie tętna na tętnicach kończyn dolnych i ciśnienia tętniczego krwi;
Badania dodatkowe: morfologia i badanie ogólne moczu, ocena poziomu cukru (glukozy) na czczo, poziom testosteronu i profil tłuszczów.
Do rozpoznania przyczyn zaburzeń erekcji wystarczy dobrze zebrany wywiad od pacjenta, przeprowadzenie badań laboratoryjnych (stężenie poziomu cukru, cholesterolu, testosteronu, prolaktyny, kreatyniny), badanie gruczołu krokowego. W trudniejszych diagnostycznie przypadkach konieczne jest zastosowanie bardziej specjalistycznych metod, jak np. sonografii dopplerowskiej.
Test IIEF-5
Jest skróconą wersją obszernego 15-pytaniowego kwestionariusza, opracowanego w USA w 1993 r. Zwiera tylko 5 pytań, każde opatrzone 6 odpowiedziami, na które odpowiada samodzielnie pacjent. Po zliczeniu punktów mężczyzna jest w stanie sam określić, czy problem zaburzenia wzwodów wymaga konsultacji specjalisty (urologa, androloga, diabetologa, internisty, seksuologa). Ponad 90% badanych oceniło, że pytania są zrozumiałe, 90%, że kwestionariusz jest przydatnym narzędziem badawczym oraz 75%, że IIEF-5 odzwierciedla wiarygodnie jakość ich wzwodu prącia. Kwestionariusz jest zalecany przez Polskie Towarzystwo Urologiczne
Opracowanie przy współpracy: dr Jana Karola Wolskiego, Członek Polskiego Towarzystwa Urologicznego, Polskiego Towarzystwa Andrologicznego
Wywiad: kwestionariusz IIEF-5, wywiad seksuologiczny (określenie charakteru zaburzeń, sposobu pojawiania się i narastania, częstości i czasu trwania);
Badanie przedmiotowe: ocena ogólnego stanu zdrowia, badanie narządów płciowych i drugorzędowych cech płciowych (owłosienie łonowe, zarost), badanie per rectum (ocena palcem gruczołu krokowego przez odbytnicę, warto wcześniej wykonać lewatywę), badanie tętna na tętnicach kończyn dolnych i ciśnienia tętniczego krwi;
Badania dodatkowe: morfologia i badanie ogólne moczu, ocena poziomu cukru (glukozy) na czczo, poziom testosteronu i profil tłuszczów.
Do rozpoznania przyczyn zaburzeń erekcji wystarczy dobrze zebrany wywiad od pacjenta, przeprowadzenie badań laboratoryjnych (stężenie poziomu cukru, cholesterolu, testosteronu, prolaktyny, kreatyniny), badanie gruczołu krokowego. W trudniejszych diagnostycznie przypadkach konieczne jest zastosowanie bardziej specjalistycznych metod, jak np. sonografii dopplerowskiej.
Test IIEF-5
Jest skróconą wersją obszernego 15-pytaniowego kwestionariusza, opracowanego w USA w 1993 r. Zwiera tylko 5 pytań, każde opatrzone 6 odpowiedziami, na które odpowiada samodzielnie pacjent. Po zliczeniu punktów mężczyzna jest w stanie sam określić, czy problem zaburzenia wzwodów wymaga konsultacji specjalisty (urologa, androloga, diabetologa, internisty, seksuologa). Ponad 90% badanych oceniło, że pytania są zrozumiałe, 90%, że kwestionariusz jest przydatnym narzędziem badawczym oraz 75%, że IIEF-5 odzwierciedla wiarygodnie jakość ich wzwodu prącia. Kwestionariusz jest zalecany przez Polskie Towarzystwo Urologiczne
Opracowanie przy współpracy: dr Jana Karola Wolskiego, Członek Polskiego Towarzystwa Urologicznego, Polskiego Towarzystwa Andrologicznego